Sixteen

<Soundtrack>

*Caitlin*

Położyłam się na niewygodnym łóżku i próbowałam powstrzymać szloch. Łzy spływały mi po policzkach. Nie chciałam, żeby Justin wiedział, że płaczę. Tyle przeszedł a ja nawet nie byłam pewna swoich uczuć do niego.

Oczywiście byłam szczęśliwa, że tu ze mną był i fakt, że ryzykował życie, aby mnie uratować sprawiał, że robiło mi się ciepło na sercu, ale nasze spotkanie nie wypadło całkiem tak, jak sobie to wyobrażałam. Miałam nadzieję, że w momencie kiedy go zobaczę, wpadnę mu w ramiona i będę chciała zostać tam na zawsze. Zamiast tego, mogłam myśleć tylko o tym, ile bólu mi sprawił w przeszłości. Byłam zagubiona.

Usłyszałam cichy szczęk metalu i odwróciłam się, by zobaczyć jak Justin zsuwa się ze swojego łóżka.

- Aua. – powiedział, łapiąc się za głowę.

Otworzyłam usta, by zapytać czy wszystko w porządku, ale zamiast tego szybko spróbowałam otrzeć łzy z twarzy, gdy do mnie podchodził.

- Co się stało? – zapytał Justin, trzymając się za głowę.

Położyłam dłoń na jego ramieniu.

- Wszystko dobrze? – zapytałam, nie odpowiadając na jego pytanie.

- Tak, wszystko w porządku. – odpowiedział, delikatnie ścierając moje łzy kciukiem.

Justin przyciągnął mnie do siebie i przytulił.

- Boję się. – przyznałam.

- Wyciągnę nas stąd, Caity. Obiecuję. – pocałował czubek mojej głowy. – Obiecuję. – powtórzył.

- Jak? – szepnęłam, przysuwając się do niego bliżej.

Justin lekko się ode mnie odsunął i sięgnął do kieszeni, wyciągając kieszonkowy szwajcarski scyzoryk.

- Skąd go masz? – zapytałam.

- Miałem go w kieszeni przez cały czas. Zapomniałam o nim, aż próbowałem się położyć i ukuł mnie w bok. Ma w sobie śrubokręt. – powiedział. – Użyję go, by rozkręcić łóżko. To powinno być całkiem łatwe.

Zmarszczyłam brwi, zdezorientowana.

- Jak rozkręcenie jedynej rzeczy na której możesz spać może pomóc?

- Pokażę ci. – powiedział, klękając przy swoim łóżku. – Widzisz? – spytał, wskazując na strukturę łóżka. – Po pierwsze, są metalowe, więc wytrzymałe. Po drugie, jeśli by je odkręcić, będą miały poszarpane krawędzie. – przesunął po nich palcem. – Dlatego, jeśliby uderzyć nimi Setha, zranimy go na tyle, by zyskać trochę czasu. Znajdziemy wtedy inną broń lub uciekniemy. Kiedy przyjdzie czas, powiem ci dokładnie co robić.

- Mądrze. – skomentowałam.

Justin promieniał dumą.

- Wiem.

- Jeszcze jedna rzecz…

- Co? – powiedział.

- Jak zamierzasz to zrobić, by Seth się nie dowiedział? – zapytałam.

- No cóż, po prostu musimy zaryzykować.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Po czasie, który wydawał mi się bardzo długi, gdy Justin rozkręcał swoje łóżko, usłyszeliśmy dźwięk samochodu Setha. Moje serce waliło mi w piersi, gdy Justin po raz setny omawiał swój plan.

- Nie mogę tego zrobić.  – powiedziałam, starając się uspokoić.

- Spójrz na mnie. – powiedział Justin.

Powoli podniosłam wzrok i napotkałam jego czekoladowe oczy.

- Jesteś jedną z najsilniejszych osób jakie znam, Caitlin. Damy radę. Razem. – powiedział i przyciągnął mnie do siebie.

- Razem? – powtórzyłam z uśmiechem. – Lubię brzmienie tego słowa.

- Ja też. – wyszeptał, patrząc prosto w moje oczy.

Uczucie ciepła ogarnęło moje ciało. Justin delikatnie pocałował mnie w policzek.

- Zróbmy to.

Oboje wzięliśmy głęboki oddech i podeszłam do drzwi. Uderzyłam w nie tak mocno, jak potrafiłam.

- Zamknąć się! – rozbrzmiał głos Setha.

Uderzałam dalej, robiąc jak najwięcej hałasu, podczas gdy Justin mocno trzymał metalowy pręt w dłoni.

- Hej! – Seth krzyknął ponownie. – Nie chcesz, żebym tam poszedł!

Spojrzałam na Justina a on skinął na drzwi, bym kontynuowała uderzanie.

W ciągu kilku sekund usłyszałam nierówny odgłos kroków Setha. Oczywiście był wkurzony. Normalnie byłabym przerażona, ale pewne spojrzenie Justina uspokajało mnie.

Drzwi otworzyły się i tak jak planowaliśmy, stanął w nich bezbronny Seth. Justin skoczył w jego stronę i uderzył go w twarz metalowym prętem. Zaskoczony Seth upadł na ziemie. Próbował wstać, ale Justin uderzył go ponownie i zatrzymał ostry kawałek przy jego szyi, stając na jego nadgarstkach. Seth spojrzał na niego w szoku.

- Gdzie jest broń? – warknął Justin.

Seth otworzył usta, by krzyknąć, ale Justin przycisnął metalowy kawałek do jego szyi, tak by przeciął skórę. Kilka kropli krwi wylądowało na koszuli Setha.

- Nie mogę oddychać. – dyszał Seth, próbując wydostać się spod Justina.

- I dobrze. – warknął Justin. – A teraz powiedz, gdzie do cholery trzymasz broń. MÓW!

- K-k-kuchnia. G-g-rórna szafka po prawo. – jęknął Seth.

Po raz pierwszy widziałam w jego oczach strach.

- Ty… Nie zamierzasz mnie zabić, prawda..?

- Podaj mi jeden dobry powód, czemu mam tego nie robić. – mruknął Justin.

- To jest… złe. - wykrztusił Seth.

- Złe?! Złe?! – ryknął Justin. – A używanie kobiety jako zabawki erotycznej i worka treningowego nie jest złe?!

- Ale ona na to zasługiw… - Justin wbił mocniej pręt w jego szyję.

Odwróciłam się, nie chcąc na to patrzeć.

- Zamknij się! – warknął do Setha. – Im więcej mówisz, tym bardziej chcę Cię zabić. – splunął. – Caitlin, idź do kuchni po broń. – powiedział Justin, nie odrywając wzroku od Setha. – Tylko upewnij się, że nie zostawisz na niej swoich odcisków palców.

- Dlaczego.. – zaczęłam.

Bałam się ostrego tonu Justina i tego, co robił.

- Po prostu to zrób, Caitlin. – powiedział.

Jego głos lekko złagodniał, ale wciąż mówił stanowczo.

Przeszłam przez ładny domek, aż do kuchni. Okazało się, że pistolet był dokładnie tam, gdzie mówił Seth.

Znalazłam ręcznik i podniosłam przez niego śmiercionośną broń. Całe moje ciało trzęsło się, gdy niosłam pistolet do Justina. Wziął go ode mnie upewniając się, żeby jego  palce nie dotknęły metalu. Przeniósł pistolet przed twarz Setha.

- Gdzie są nasze telefony? – zapytał Justin.

- W s-s-salonie. Na stoliku do kawy.

- Caitlin. – Justin odwrócił się w moją stronę. – Chcę, żebyś wzięła telefon i wyszła na zewnątrz. Zamknij za sobą drzwi i wezwij pomoc, dobrze?

Jego słowa były delikatne, ale coś w jego oczach wywołało zimny dreszcz na moich plecach.

- Justin.. – zaczęłam, ale mi przerwał.

- Wszystko będzie dobrze, Caity. – powiedział. – Po prostu zrób co mówię.

Wahałam się przez chwilę, ale w końcu ruszyłam w stronę salonu. Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam, że Justin mnie obserwuje.

Przygryzłam wargę.

- Proszę, nie rób nic, czego możesz później żałować. – wyszeptałam.

Justin kiwnął głową, ale nie byłam pewna, czy zrozumiał, co chciałam mu powiedzieć.

Chciałam, by Seth zginął, ale nie chciałam, żeby Justin spędzi resztę swojego życia wiedząc, że odebrał życie jakiemuś człowiekowi.

Zauważyłam mój telefon i podniosłam go. Pokuśtykałam w stronę drzwi i wychodząc, zamknęłam je za sobą. Odblokowałam telefon, szukając numeru Adama. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i słuchałam sygnału.

- Halo? – odebrał Adam. – Caitlin, to Ty?

Już miałam odpowiedzieć, gdy rozbrzmiał strzał. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie wiem co tu mogę napisać. Przepraszam, że tak długo nie dodawałam rozdziału, mam nadzieję, że Wam się podoba :) Mam nadzieję, że nie znielubicie mnie za mocno z powodu czasu, jaki czekaliście. Po prostu zbyt dużo się dzieje ostatnio. Piszcie co sądzicie :) Zapraszam też na rozdział drugi na 'You're My Only Shawty' :)

Swaggie. x