Nine

*Caitlin*

Siedziałam na brzegu łóżku, patrząc bezmyślnie w ekran telewizora, gdzie drużyna-której-nazwy-nie-znam i szczerze mówiąc, nie chcę znać, biegła za piłką, próbując ją przejąć.

- Strzel gola! – Seth krzyknął do telewizora.

Zmrużyłam oczy i potarłam skronie.

Moja głowa pulsowała z bólu a krzyk Setha nie pomagał w niczym. Martwiłam się o moich przyjaciół i rodzinę. Mam nadzieję, że zorientują się, że wiadomość, którą im zostawiłam to jedno wielkie kłamstwo i przyjdą mnie uratować. Byłam zmęczona bólem nogi i ramienia. Byłam zmęczona Sethem. Stał się miły, ale to nic nie zmieniło. Wciąż mu nie ufam.

Po tym, jak pozwolił mi zadzwonić do rodziców, dotrzymałam obietnicy i mu wybaczyłem, ale nie jestem jedną z tych osób ‘przebacz i zapomnij’. Nie sądzę, żeby było możliwe, bym zapomniała.

Nagle zrobiło mi się niedobrze.

Chwyciłam miskę, która była oparta o łóżko.

- Znowu? – Seth zapytał, zwracając na mnie uwagę po raz pierwszy w tym dniu. – To już piąty raz tego dnia! Zwymiotowałaś już wszystko, co zjadłaś!

Tak, panie oczywisty, jakbym nie zauważyła.

Kiedy skończyłam, poczułam się jeszcze gorzej.

- Proszę. – powiedział Seth, podając mi szklankę wody.

- Dzięki. – odpowiedziałam, ochrypłym głosem.

Seth położył rękę na moim czole.

- Nie  masz gorączki. -  powiedział. – Masz dreszcze?

- Nie. – potrząsnęłam głową. – Nie jestem chora.

- No ale coś jest nie tak. – podkreślił.

- Może to alergia. – powiedziałam.

Siedziałam w końcu w starej, zakurzonej przyczepie.

- Być może, ale wątpię. – odpowiedział.

Szczerze mówiąc, też w to nie wierzyłam, ale co może sprawić, że czuję się w ten sposób?

- Musisz po prostu odpocząć. – Seth powiedział, przykrywając mnie kołdrą. – Może to grypa żołądkowa czy coś takiego.

*Justin*

Obudził mnie dźwięk telefonu. Przetarłem oczy i sięgnąłem po telefon.

- Halo? – wymruczałem sennie.

- Justin! – to był głos mojej matki.

Nagle dotarło do mnie, że opuściłem nasz hotelowy pokój, nawet nie mówiąc jej, gdzie idę.

- Przepraszam, że wyszedłem, nie mówiąc Ci.. Zamierzałem wrócić, ale później poszedłem do domu Kayli i Kevina i..

- Dobrze, porozmawiamy o tym później. – przerwała mi. – Dzwonię, ponieważ Caitlin nagrała się na sekretarkę Beadlesów zeszłej nocy. Dzisiaj rano odsłuchali wiadomość.

- O mój Boże! – wykrzyknąłem. – Czy wszystko z nią w porządku? Wraca do domu?

- Powiedzieli, że wszystko z nią dobrze i po prostu Seth zabrał ją na wakacje. Odwołali wszystkie patrole, która jej szukały.

- Co?! – zapytałem. – Dlaczego to zrobili? Co jak ona kłamała?

- Kłamała? Czemu miałaby to robić?

- Nie wiem, ale jeśli Seth jest psychopatą - tak jak myśli Christian - może zmusił ją, by kłamała. – powiedziałem. – Powinni dać mi odsłuchać tą wiadomość.

- Kochanie, wiem, że martwisz się o Caitlin, ale jestem pewna, że jej rodzice znają ją na tyle, by wiedzieć, że nie kłamie.

Przygryzłem wargę.

To wszystko nie miało sensu. Caitlin jest typem osoby, która wszystko planuje. Nie robi nic bez zastanowienia. Na pewno nie pojechałaby na wakacje, nie informując nikogo. Powiedziałaby przynajmniej swojej najlepszej przyjaciółce.

- Rozmawialiście z Holly Peterson?

- Nie, jeszcze nie. Myślę, że Holly i jej rodzina właśnie wjechali do miasta. – odpowiedziała mama. – Cze…

Moje myśli biegły z prędkością światła. Szybko zatrzasnąłem telefon i wyskoczyłem z łóżka. Szybko się ubrałem i zbiegłem w dół po schodach. Wszedłem do salonu i znalazłem tam Kaylę, która siedziała w hotelu i czytała Biblię.

- Co tam? – zapytała. – Wszystko w porządku?

- Nie ma czasu na rozmowy. Wyjaśnię Ci to później. – powiedziałem, chwytając ją za rękę i ciągnąc za sobą.

Chwyciłem nasze kurtki i wybiegłem z domu. Otworzyłem dla niej drzwi mojego Range Rovera.

- Justin, dobrze się czujesz? – zapytała ostro.

- Nigdy nie czułem się lepiej. Po prostu wsiadaj do samochodu. – rzuciłem.

Kayla niepewnie wsiadła do samochodu. Wskoczyłem na miejsce kierowcy i wcisnąłem pedał gazu.  Jechałem po ulicach Stratford do domu Holly – najlepszej przyjaciółki Caitlin.

Gdy jechaliśmy, Kayla zadawała mi pytania, ale byłem tak skupiony na drodze, że w ogóle jej nie słuchałem. Dojechaliśmy do domu Holly i rozpiąłem pasy.

- Chodź. – powiedziałem.

- Justin! – warknęła Kayla. – Musisz zwolnić i wyjaśnić mi o co chodzi! Natychmiast!

- Wytłumaczę Ci później. Chodźmy! – powiedziałem, otwierając przed nią drzwi.

Zatrzymała mnie i zatrzasnęła drzwi.

- Justin! Przestań! – powiedziała. – Nie zamierzam nigdzie iść, dopóki nie powiesz mi co się dzieje! Przyszedłeś wczoraj do mnie i pomyślałam, że po prostu potrzebujesz przyjaciela do rozmowy, ale później mnie pocałowałeś. A dzisiaj rano zbiegłeś po schodach, zaciągnąłeś mnie do samochodu i zawiozłeś do jakiegoś obcego domu!

Patrzyłam na Kaylę przez jakiś czas, nie wiedząc co powiedzieć.

- Kayla. – zacząłem. – Naprawdę nie wiem, jak to wyjaśnić, ale musisz mi zaufać.

Potrząsnęła głową.

- Nie mogę tego zrobić Justin. Wybacz.

Wyskoczyła z samochodu i zaczęła iść ulicą. Nie byłem pewny, gdzie idzie, ale nie miałem czasu, żeby się tym martwić. Musiałem się skupić na znalezieniu Caitlin. Nie było mowy, żeby z własnej woli zgodziła się, by pojechać z Sethem na wakacje. Nie był nawet takiej opcji.

*Caitlin*

Mocno chwyciłam się brzegów toalety i moim żołądkiem znów wstrząsnęło. Otarłam usta ręcznikiem, spuszczając wodę. Jęknęłam i otarłam pot z mojego czoła.

Coś było nie tak.

Podeszłam do zlewu i opłukałam twarz zimną wodą. Spojrzałam na kalendarz obok lustra i mnie olśniło.

- Nie. – szepnęłam cicho. – Boże, proszę, nie!

Pojedyńcza łza spłynęła po mojej twarzy a ja szybko ją wytarłam. Może to nie była prawda, może po prostu się spóźnia. Był tylko jeden sposób, by się dowiedzieć.

- Seth! – zawołałam.

Nie odpowiedział, więc zawołałam ponownie. Pojawił się w drzwiach łazienki, patrząc na mnie z zainteresowaniem.

- Co się dzieje kochanie? – zapytał.

- Musisz mnie zabrać do apteki. – powiedziałam cicho.

- Do apteki? – powtórzył. – Dlaczego?

- Ja.. uh.. potrzebuję.. coś kupić. – mruknęłam.

- Co kupić? – zapytał zły. – Wiesz, że nie mogę Cię wypuścić. Kupię Ci co potrzebujesz, ale musisz mi powiedzieć.

Oddychałam ciężko.

- To prywatne. – powiedziałam

Oczy Setha przybrały lodowato niebieski odcień, gdy złapał mnie za ramię.

- Ukrywasz coś przede mną?

- N-n-nie

- Po prostu powiedz mi co potrzebujesz, a ja Ci to kupię.

Z trudem przełknęłam ślinę.

- Spóźnia się. – mruknęłam cichym głosem.

- Co? – warknął. – Mów głośniej, suko. Nie słyszę Cię.

Drżałam ze strachu. Moje oczy były pełne łez.

- Moja miesiączka. Spóźnia się. – szepnęłam.

Seth popchnął mnie na ścianę.

- Lepiej, żeby to nie była prawda. – powiedział. – Pójdę kupić Ci ten pieprzony test, ale lepiej, żeby to nie była prawda.

Seth uderzył mnie w twarz i wybiegł z łazienki. Chwyciłam się za policzek i szlochałam. Usłyszałam dźwięk zatrzaskanych drzwi.

Pokuśtykałam do kuchni i zaczęłam grzebać w szufladach w poszukiwaniu noża.

Jedna rzecz jest pewna. Seth nie musiał się martwić o zobaczenie pozytywnego wyniku na teście, bo jeżeli jest we mnie jakaś mała istotka, na pewno jej nie będzie jak wróci.

Pójdzie razem ze mną do nieba.

----------------------------------------------------------------------------------------------

 Witajcie! Oto rozdział dziewiąty :) Zaczyna się dziać, co? Egzaminy już za. Mam nadzieję, że dobrze Wam poszły :) Niestety mam złą wiadomość. Jutro wyjeżdżam i będę z powrotem dopiero 5 maja. Będę miała internet w telefonie, więc będę tłumaczyła, ale niestety może być ciężko z wrzucaniem nowych postów. Jeżeli tylko pojawi się możliwość, by je wrzucić, będę to robiła, ale nie wiem czy taka będzie. Jak tylko wrócę, zasypię Was nowymi rozdziałami :) Mam też prośbę. Jeżeli ktoś zmienia nick na twitterze, a wciąż chce być informowany - napiszcie do mnie. Będzie mi wtedy prościej Was znaleźć :) Dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia! Kocham Was :)

Swaggie. x